küçüktüm mutluydum...
toz pembe hayatım,
kocaman bir dünyam,
umut dolu ve çalınmamış hayallerim vardı....
küçüktüm mutluydum...
saf ve tertemiz duygularım,
menfaat beklemeyen arkadaşlarım,
yaşama sevinciyle dolu bir kalbim vardı...
küçüktüm mutluydum...
hergün düşüp yara bere içinde kalmalarım,
akşam ezanından sonra eve geldigim için babamdan yediğim tokat sonrası bir köşeye çekilip sessizce ağlamalarım olsada mutluydum...
büyüdüm mutsuzum...
artık toz pembe hayatımdan geriye kalan,
viran olmuş bir hayat,
küçülmüş dünyamda üstü tozlanmış artık yığını hayallerim sadece...
büyüdüm mutsuzum...
çalınıp kirletilmiş duygularım,
kendini arkadaş olarak nitelendiren "çıkarcı"insan yığını,
ve yaşama sevinci solmuş,
güveni sarsılmış,
ölüme biraz daha yaklaşmak için yarını bekleyen bir kalbim var...
yazını okuyan da seni 40 yaşında falan sanacak :D
YanıtlaSilmutlu olmak yine senin elinde bardağın dolu tarafından görebilirsin deil mi? bunu yapabilirsin...
hayat gerçek yüzünü ne zaman gösterecegi belli olmuyor bazen 18 yasında bazen 40 yasında...
YanıtlaSilbu yazıyı sadece o an duydugum duyguyla degil başımdan gecen bir çok olaya dayanarak yazdım...
yorum içinde teşekkürler :)